صبحگاهی که قدم های کودکانه ام را به کلاس درس گذاشتم ،

هیچ نمیدانستم فرشته ای زمینی به نام معلم هدیه ای به من خواهد داد ،

سبدی پر از سیب سرخ عشق ...

بر صندلی چوبی خاطرات خوش کودکی نشستم

و مشتاقانه سهیل سخن را که از عمق جان آموزگار میدرخشید ،

در آسمان قلبم به یادگار نگاه داشتم

و هنوز هرگاه تیرگی روزگار جانم را فرا میگیرد ،

سوسوی ستاره ی پند معلم ،

روشنی بخش دل غبار گرفته ام می شود ...

معلم ، صبورانه بر لوح سپید و نانوشته قلبم ،

درس معرفت نگاشت و

من هرگاه ذره های گچ را بر دستان و صورت او دیدم ،

غرق در دنیای سرشار از کودکی ،

پنداشتم :

آموختن معرفت چه بار سنگینی است که آموزگارم ،

اینگونه بر زیر گرده های گچ پیر میشود ...

معلم موی سپید کرد و من آموختم .

آموختم ، اگر بابا آب داد ؛

معلم زلالی چشمه ی دانش را بی منت ، ارزانی جانم داشت .

آموختم ، اگر آن مرد با اسب آمد ؛

معلم با دنیایی پر از مهربانی ، بر بال فرشتگان خدا آمد .

آموختم ، اگر مادر مرا دوست دارد ؛

معلم عطوفت مادر دارد و دلسوزی پدر ...

هرروز نام مرا میخواند و تا نگویم حاضر دلش آرام نمی یابد ...

اولین درس برای من بابا آب داد ، نبود ...

درس نور و محبت بود ...

آموزگارم گفت :

فرزندم پرنده باش و به پرندگان در حال پرواز بیندیش ،

تا اوج گرفتن را بیاموزی ...

به گل های نوشکفته در بهار ایمان بیاور

تا روییدن و بالیدن را حس کنی ...

معلم ، تنها معلم نیست ؛

نقاش است ؛

بر ذهن آینده سازان میهن نقس دوستی و صلح مینگارد .

خالق است ؛

بر لوح پاک قلب ها خاطره خوش دانایی می آفریند .

بازیگر است ؛

وقتی سبد زندگی اش خالی از نان و سیب است ،

زمانی که فرزندش در تب بیماری میسوزد ،

آنگاه که دلش از تبعیض اجتماع لبریز از غم و درد است ،

باز به کلاس می آید و لبخند بر لبانش نقش می بندد ،

لبخندی که نشان از آزادگی و گذشت دارد ...

بدین گونه بازیگر نمایش تلخ زندگی میشود ...

نقش بازی میکند تا شاگرد همچنان شاد بماند و

بی خبر از از آتش درون معلم ........

و امروز روز توست ... روزت مبارک ...